دکتری روانشناسی عمومی، مدرس دانشگاه فرهنگیان، پردیس علامه طباطبایی، ارومیه، ایران (نویسنده مسئول). ، sara.moradi366@yahoo.com
چکیده: (519 مشاهده)
هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش شوخ طبعی بر رضایت زناشویی زوجین بود.
مواد و روش ها: طرح پژوهش حاضر از نظر هدف از نوع کاربردی و شیوه انجام آن نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون و پسآزمون با یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل و دوره پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره خصوصی منطقه 11 تهران بود. در این راستا، از طریق شیوه نمونهگیری در دسترس تعداد 30 زوج انتخاب و به صورت تصادفی در یک گروه آزمایش (15 زوج) و یک گروه کنترل (15 زوج) گمارده شدند. سپس، روی گروه آزمایش مداخله گروهی مبتنی بر آموزش شوخ طبعی با اقتباس از مدل مکگی (2004) اجرا شد. ابزار پژوهش جهت گردآوری دادهها شامل پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ بود. سرانجام، جهت تجزیه و تحلیل آماری دادهها از نرم افزار SPSS-26 و روش تحلیل واریانس مختلط با اندازههای مکرر سه مرحلهای استفاده شد.
یافتهها: بر اساس یافتهها بین نمرات رضایت زناشویی گروه آزمایش و کنترل در مرحله پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری تفاوت معنادار وجود داشت. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل یافتهها حاکی از آن است که آموزش شوخ طبعی بر رضایت زناشویی گروه آزمایش (ضریب اتا = 0.69) تأثیر معنادار داشت. اثربخشی این مداخله در مرحله پیگیری نیز طبق آزمون تعقیبی بنفرونی پایدار بود.
نتیجهگیری: بر اساس یافتههای موجود میتوان نتیجهگیری کرد که برای افزایش رضایت زناشویی زوجین میتوان از شیوه آموزش شوخ طبعی در مراکز مشاوره خانواده و زوجدرمانی استفاده کرد. پیشنهاد میگردد کارگاههای آموزشی برای آموزش این روش به متخصصین برگزار گردد.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
بالینی دریافت: 1400/11/15 | انتشار: 1401/12/25